Siergiej Prokofijew to jeden z bardziej znanych, a co za tym idzie zasłużonych rosyjskich kompozytorów. Jego działa są doskonałym przykładem przemian, jakie przechodziły zarówno Rosja przed w trakcie, oraz po rewolucji październikowej, jak i również cały świat w tym jakże burzliwym okresie dziejowym. Przyjrzyjmy się więc nieco dokładniej życiu oraz twórczości Siergieja Prokofiewa.
Sielskie początki geniusza muzycznego
Siergiej Prokofijew urodził się w 1891 roku w majątku Soncowce na Ukrainie, gdzie jego ojciec z zawodu inżynier rolnictwa zarządzał ponad 6 tysiącami hektarów gospodarstwa rolnego. Od samego początku można powiedzieć, że był on oczkiem w głowie jego rodziców – było to zapewne spowodowane przedwczesną śmiercią jego dwójki rodzeństwa. Dzięki dochodom z pracy jego ojca rodzina mogła żyć na stosunkowo wysokim poziomie. Tak właśnie upływały mu dziecięce lata w otoczeniu rodziny i przyjaciół, a także wśród sielskiego krajobrazu. Podstawy wiedzy o muzyce przekazała mu matka, która ukończyła z wyróżnieniem gimnazjum w Moskwie, grze na fortepianie poświęcała nawet kilka godzin dziennie, przy okazji ucząc młodego Siergieja. Ponadto rodzice dbali o jego wykształcenie poprzez sprowadzanie najlepszych nauczycieli, między innymi aż z Warszawy sprowadzili guwernantkę, która miała uczyć Siergieja języka francuskiego, z kolei, jeżeli chodzi od naukę muzyki, to na czas wakacji sprowadzali Reinholda Gliera który był z wykształcenia zarówno kompozytorem jak i pedagogiem. W końcu rodzice postanowili wysłać syna do konserwatorium w Petersburgu, gdzie miał doskonalić swoje talenty muzyczne, jeżeli zaś chodzi o przedmioty ogólne, to miał się ich uczyć na prywatnych lekcjach.
Początki kariery muzycznej
Już od najmłodszych lat Siergiej Prokofiew przejawiał wybitny talent muzyczny, o czym może świadczyć to, że przystępując do egzaminu wstępnego, mając trzynaście lat miał już dosyć sporo różnego rodzaju dzieł, takich jak między innymi opery, sonaty, a nawet symfonie. W szkole zaczął wyróżniać się swoim charakterem oraz podejściem, a mianowicie zawsze chciał być najlepszy, nie szczędził jednak przykrych uwag pod kątem zarówno kolegów ze szkolnej ławy, jak i również profesorów, takich jak na przykład Aleksander Głazunow. Następnie rozpoczął studia na kierunkach kompozycja i gra na fortepianie, a następnie również naukę gry na organach – ten drugi kierunek wybrał prawdopodobnie w celu uniknięcia wysłania na front, gdyż w międzyczasie wybuchła pierwsza wojna światowa, niejako wywróciła do góry nogami zarówno jego życie, jaki setek tysięcy ludzi na całym świecie.
Kariera na emigracji
Po wybuchu rewolucji październikowej wyemigrował na zachód, tam też urodził się jego syn Aleksander z nieformalnego związku z harfistką Eleonora Damskaja-Tontegoda- został on później fizykiem. Z biegiem czasu Siergiej zdał sobie sprawę, że nie może się zajmować wszystkim, dla tego też skupił się na komponowaniu, czasami jednak występował też jako pianista. Będąc na emigracji, szukał inspiracji w rosyjskim folklorze, motywach biblijnych, ale również starał się inspirować otaczającymi go zmianami społecznymi. Do dziś balety, które napisał dla zespołu Diagilewa, są uważane za klasykę. W 1923 roku ożenił się z Liną Lluberą, z którą miał dwóch synów Światosława i Olega, związek przetrwał do 1948 roku, kiedy związał się z Mirą Mendelssohn.
Epilog twórczości
W 1936 powrócił na stałe do Rosji (wcześniej od 1927 roku odwiedzał ojczyznę), jednak w ZSRR nie do końca czuł się niespełniony, ponieważ mimo że w swoich utworach wykorzystywał dzieła czołowych komunistów, to nie zawsze trafiał w gusta władzy, z tego względu niektóre jego dzieła nie zostały wydane za jego życia- jego najpopularniejszym dziełem z tego okresu jest bajka „Piotruś i wilk” wykonywana przez orkiestrę symfoniczną, oraz głos recytujący, do której sam napisał tekst. W zasadzie nawet jego śmierć nie wywołała większej sensacji, gdyż zmarł w tym samym dniu co Stalin, więc siłą rzeczy informacja o jego śmierci została przyćmiona przez śmierć dyktatora.
